Sztuka włoska LGBT: Artemisia Gentileschi

Włoscy artyści LGBT odegrali kluczową rolę w kształtowaniu sztuki zachodniej. Przychodzą mi na myśl Michał Anioł i Leonardo da Vinci. Biorąc to pod uwagę, artystki pozostawiły niewiele śladów w okresie renesansu i wczesnej nowożytności. Niewiele ścieżek kariery artystycznej otwartych dla kobiet, nie miały tak naprawdę szans. Jest jednak kilka godnych uwagi wyjątków.

Artemisia Gentileschi była pionierką artystką i gawędziarzem. Jej praca została w dużej mierze zapomniana po jej śmierci, ale to zaczyna się zmieniać. Wystawa jej prac w latach 2021-2021 w Galerii Narodowej po raz pierwszy sprowadza jej kluczowe prace do Wielkiej Brytanii. Musiała czekać tylko czterysta lat.

Od autoportretów po przedstawienia biblijne, jej praca jest instynktowna, osobista i często pełna przemocy. W swoim „Autoportrecie lutnistki” ze stalową intencją spogląda z płótna. Największy wpływ wywarła na nią Caravaggio i jest związana z okresem baroku.

Przez wiele lat historia jej życia przyćmiewała jej sztukę. Jako pionierka feministyczna przeszła wiele nowych szlaków. Jednak niedawna krytyczna analiza przeniosła uwagę z jej historii na jej pracę. Jest powszechnie uważana za jedną z najlepszych malarek XVII wieku. Biorąc to pod uwagę, jej najlepsze prace są ściśle związane z jej życiem osobistym.

Jej twórczość zainspirowana została traumatycznym wydarzeniem z młodości. W wieku siedemnastu lat została zgwałcona przez artystę Agonostino Tassi. Był wówczas popularny, choć dziś jego twórczość została zapomniana, w przeciwieństwie do twórczości jego ofiary – najsłodszej zemsty artysty. Jej ojciec pozwał Tassi do sądu i rozpoczęła się długa i bardzo publiczna batalia. Co zaskakujące, zachował się pełny zapis 400-letniej sprawy sądowej. Artemizja przedstawia graficzny opis napaści na tle seksualnym. Ta walczyła, zadając mu poważne obrażenia. Po napaści nadal uprawiała z nim seks, mając nadzieję, że się pobiorą. Taki miał być układ, ale Tassi odmówił. Popularność Tassiego i powiązania papieskie działały na jego korzyść. W końcu Artemizja została oskarżona o incydent i torturowana.

W kulturze zbudowanej wokół honoru i wstydu powinien to być jej koniec. Rozgłos z procesu okazał się działać na jej korzyść. Jej genialne dzieła sztuki i rozgłos przyniosły jej wielkie nazwisko w latach 1620. XVII wieku.

We wczesnych dziełach sztuki, które przyniosły jej sławę, często przedstawiała brutalne sceny, wyraźnie inspirowane jej napaścią i późniejszym procesem. Jej najbardziej frapującą pracą jest przedstawienie biblijnej historii Judyty zabijającej Holofernesa. Apokryficzna opowieść opisuje zabójstwo asyryjskiego generała przez izraelską kobietę. Zabija generała z pomocą swojej służącej.

Obraz Artemizji przedstawia dwie kobiety używające wszystkich swoich sił, by przyszpilić i zabić Holofernesa. Doświadczywszy męskiej przemocy, wiedziała dokładnie, jak przedstawić tę scenę. Wyjaśnia, że ​​potrzebne byłyby dwie kobiety, aby zmierzyć się z tak imponującym fizycznie mężczyzną. Widać, że robią to z całej siły. To brutalnie realistyczny obraz. Pokazuje brutalność, której sama doświadczyła.

Odniosła sukces we Florencji, Rzymie i Wenecji. Jej celebrytka rozeszła się po całej Europie. Karol I z Anglii zaprosił ją na swój dwór. Przyjęła ofertę i nadal malowała, ale jej najwspanialsze prace były już za nią. Udało jej się uciec z Anglii tuż przed wybuchem wojny secesyjnej i przeżyła swoje ostatnie lata w Neapolu.

Chociaż nie była artystką LGBT+, jej prace mają głęboko kobiecy charakter i zainspirowały wielu gejowskich artystów i feministki. W jej pracy kobiety zajmują dominujące pozycje, niezależnie od tego, czy pozują, czy też zabijają asyryjskich generałów. Gdy św. Sebastian stał się artystyczną ikoną gejów, obrazy Artemizji przemawiają do miłośników sztuki queer. Była outsiderem, który żył swoją prawdą w czasach, kiedy można było za to zostać zabitym lub wygnanym. Cztery wieki później jej twórczość wciąż rozbrzmiewa.